"எங்களுடைய பெண்கள் இயக்கம் ஆண்களுக்கு எதிரானதல்ல. அது ஒடுக்கு முறை நடைமுறைகளைக் கொண்ட நேபாள பழைமைவாத சமூகத்திற்கு எதிரானதாகும். இத்தகைய சமூகத்தில் 300 பெண்கள் பாராளுமன்றத்திற்கு வந்தாலும் அதனை மாற்றியமைக்க முடியாது. உண்மையான மாற்றம் போராட்டம் மூலமே சாத்தியமாகும்." இவ்வாறு நேபாள கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் பெண்கள் இயக்கத்தின் அரசியல் நிர்ணயசபைக்குத் தெரிவான பெண் உறுப்பினர் ஒருவர் கூறினார்.
அண்மையில் நேபாளத்தில் இடம் பெற்ற அரசியல் நிர்ணய சபைக்கான தேர்தலில் சிறுபான்மை இனத்தவர் தாழ்த்தப்பட்டோர் மற்றும் பின்தங்கிய மக்கள் பிரிவினரின் பிரதிநிதிகள் பலர் வெற்றி பெற்றனர். குறிப்பாகப் பெண்களுக்குரிய பிரதிநிதித்துவம் மேற்படி சபையில் 33.21 வீதமாக உள்ளது. அதாவது 575 உறுப்பினர்கள் கொண்ட அரசியல் நிர்ணய சபையில் 191 பேர் பெண் பிரதிநிதிகளாவார். இவர்களில் 30 பேர் நேரடித் தேர்தல் மூலமும் மிகுதி 161 பேர் விகிதாசாரத் தேர்தல் அடிப்படையிலும் தெரிவாகியுள்ளனர். ஆனால் 1999ம் ஆண்டு பழைய பாராளுமன்றத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற பெண்கள் வெறும் 6 சதவீதம் மட்டுமே அதாவது 205 உறுப்பினர்கொண்ட பாராளுமன்றத்தில் 12 பேர் மட்டுமே பெண்களாக இருந்தனர்.
ஆனால் அரசியல் நிர்ணய சபைக்கான தேர்தலில் மாஓவாத கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வேட்பாளர்களாக 74 பேர் போட்டிக்கு நின்றனர். 39 பெண்கள் நேபாளக் காங்கிரஸிலும் 36 பேர் ஐக்கிய மாக்ஸிஸ லெனினிஸக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலும் 13 பெண்கள் மாதேசிக் கட்சியிலும் வேட்பாளர்களாக இருந்தனர். இத்தகைய பெண் வேட்பாளர்கள் பல முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தோற்கடித்து வெற்றி பெற்றனர். இவ்வாறு வெற்றி பெற்ற பெண் வேட்பாளர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் மாஓவாதக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்தவர்களாவர்.
அவர்களில் ஒருவர் ஹகாற்றி மாகர் என்பவர். அவரது கணவர் முடியாட்சியை எதிர்த்த மாஓவாதிகள் நடாத்திய போராட்டத்தில் தியாகியானார். தனது கணவனது இறப்பிற்கு பின்பும் கைக் குழந்தையுடன் நேபாளத்தின் பல பிரதேசங்களிலும் சென்று மக்கள் யுத்தப் போராட்டப் பணிபுரிந்த ஒரு போராளியாவார். அவரைப் போன்ற பெண்களின் பிரதிநிதிகள் நேபாளத்தின் 12.5 மில்லியன் பெண்களுடைய உரிமைகளுக்கான பிரதிநிதிகளாக உள்ளனர். அவர் கூறுகையில் 33 வீதத்துடன் நின்றுவிடாது எதிர்காலத்தில் பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம் 50 வீதமாக உயர வேண்டும் என்றார்.
பெண்கள் பிரதிநிதித்துவம் என்பது வெறும் பதவிப் பிரச்சினை அல்ல. நடப்பில் இருக்கும் சமூக அமைப்பில் உள்ள பெண்கள் மீதான ஒடுக்கு முறைகள் உட்பட அனைத்து ஒடுக்குமுறைகளுக்கும் எதிராகப் போராடும் கொள்கையையும் நடைமுறைகளையும் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதே பிரதானமானதாகும்.
மேற்படி பெண்களின் அரசியல் பிரதிநிதித்துவத்தை இலங்கை, இந்திய நாடுகளுடன் ஒப்பிட்டுப்பார்த்தால் அது மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வேறுபாடு போன்றதாகும். குறிப்பாக இந்தியாவில் இதுவரை பெண்களுக்கான 33 சதவீத ஒதுக்கீடு சட்டமாக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
ஜனாதிபதி என்ற பொம்மைப் பதவிக்கு ஒருவரை நியமித்துவிட்டுத் தம்பட்டம் அடிக்கும் பிற்போக்கு நிலைதான் அங்கு காணப்படுகிறது. இங்கும் சிறிமாவோ, சந்திரிகாவைக் காட்டி பெண்களுக்கு அந்தஸ்து கிடைத்ததாகப் பெருமை பேசுவோர் உள்ளனர். ஆனால் நேபாளத்தின் பத்து வருட ஆயுதப் போராட்டமும் கிளர்ந்தெழுந்த ஐந்து பிரதான வெகுஜன எழுச்சிப் போராட்டங்களும் பெண்களின் பங்களிப்பைச் சாத்தியமாக்கிக் கொண்டன.
நேபாளத்தில் மாஓவாதக் கட்சியின் பெண்கள் இயக்கம் சகல நிலைகளிலும் ஒடுக்கப்பட்டு வந்த பெண்கள் மத்தியில் சமூக மாற்றம் நோக்கிய வெகுஜன அரசியல் வேலைகளை முன்னெடுத்து வந்ததன் விளைவே அங்கு பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம் அதிகரிக்க காரணமாகும்.
அண்மையில் நேபாளத்தில் இடம் பெற்ற அரசியல் நிர்ணய சபைக்கான தேர்தலில் சிறுபான்மை இனத்தவர் தாழ்த்தப்பட்டோர் மற்றும் பின்தங்கிய மக்கள் பிரிவினரின் பிரதிநிதிகள் பலர் வெற்றி பெற்றனர். குறிப்பாகப் பெண்களுக்குரிய பிரதிநிதித்துவம் மேற்படி சபையில் 33.21 வீதமாக உள்ளது. அதாவது 575 உறுப்பினர்கள் கொண்ட அரசியல் நிர்ணய சபையில் 191 பேர் பெண் பிரதிநிதிகளாவார். இவர்களில் 30 பேர் நேரடித் தேர்தல் மூலமும் மிகுதி 161 பேர் விகிதாசாரத் தேர்தல் அடிப்படையிலும் தெரிவாகியுள்ளனர். ஆனால் 1999ம் ஆண்டு பழைய பாராளுமன்றத் தேர்தலில் வெற்றி பெற்ற பெண்கள் வெறும் 6 சதவீதம் மட்டுமே அதாவது 205 உறுப்பினர்கொண்ட பாராளுமன்றத்தில் 12 பேர் மட்டுமே பெண்களாக இருந்தனர்.
ஆனால் அரசியல் நிர்ணய சபைக்கான தேர்தலில் மாஓவாத கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் வேட்பாளர்களாக 74 பேர் போட்டிக்கு நின்றனர். 39 பெண்கள் நேபாளக் காங்கிரஸிலும் 36 பேர் ஐக்கிய மாக்ஸிஸ லெனினிஸக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியிலும் 13 பெண்கள் மாதேசிக் கட்சியிலும் வேட்பாளர்களாக இருந்தனர். இத்தகைய பெண் வேட்பாளர்கள் பல முன்னாள் பாராளுமன்ற உறுப்பினர்களைத் தோற்கடித்து வெற்றி பெற்றனர். இவ்வாறு வெற்றி பெற்ற பெண் வேட்பாளர்களில் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள் மாஓவாதக் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியைச் சேர்ந்தவர்களாவர்.
அவர்களில் ஒருவர் ஹகாற்றி மாகர் என்பவர். அவரது கணவர் முடியாட்சியை எதிர்த்த மாஓவாதிகள் நடாத்திய போராட்டத்தில் தியாகியானார். தனது கணவனது இறப்பிற்கு பின்பும் கைக் குழந்தையுடன் நேபாளத்தின் பல பிரதேசங்களிலும் சென்று மக்கள் யுத்தப் போராட்டப் பணிபுரிந்த ஒரு போராளியாவார். அவரைப் போன்ற பெண்களின் பிரதிநிதிகள் நேபாளத்தின் 12.5 மில்லியன் பெண்களுடைய உரிமைகளுக்கான பிரதிநிதிகளாக உள்ளனர். அவர் கூறுகையில் 33 வீதத்துடன் நின்றுவிடாது எதிர்காலத்தில் பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம் 50 வீதமாக உயர வேண்டும் என்றார்.
பெண்கள் பிரதிநிதித்துவம் என்பது வெறும் பதவிப் பிரச்சினை அல்ல. நடப்பில் இருக்கும் சமூக அமைப்பில் உள்ள பெண்கள் மீதான ஒடுக்கு முறைகள் உட்பட அனைத்து ஒடுக்குமுறைகளுக்கும் எதிராகப் போராடும் கொள்கையையும் நடைமுறைகளையும் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதே பிரதானமானதாகும்.
மேற்படி பெண்களின் அரசியல் பிரதிநிதித்துவத்தை இலங்கை, இந்திய நாடுகளுடன் ஒப்பிட்டுப்பார்த்தால் அது மலைக்கும் மடுவுக்கும் உள்ள வேறுபாடு போன்றதாகும். குறிப்பாக இந்தியாவில் இதுவரை பெண்களுக்கான 33 சதவீத ஒதுக்கீடு சட்டமாக்கப்படவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
ஜனாதிபதி என்ற பொம்மைப் பதவிக்கு ஒருவரை நியமித்துவிட்டுத் தம்பட்டம் அடிக்கும் பிற்போக்கு நிலைதான் அங்கு காணப்படுகிறது. இங்கும் சிறிமாவோ, சந்திரிகாவைக் காட்டி பெண்களுக்கு அந்தஸ்து கிடைத்ததாகப் பெருமை பேசுவோர் உள்ளனர். ஆனால் நேபாளத்தின் பத்து வருட ஆயுதப் போராட்டமும் கிளர்ந்தெழுந்த ஐந்து பிரதான வெகுஜன எழுச்சிப் போராட்டங்களும் பெண்களின் பங்களிப்பைச் சாத்தியமாக்கிக் கொண்டன.
நேபாளத்தில் மாஓவாதக் கட்சியின் பெண்கள் இயக்கம் சகல நிலைகளிலும் ஒடுக்கப்பட்டு வந்த பெண்கள் மத்தியில் சமூக மாற்றம் நோக்கிய வெகுஜன அரசியல் வேலைகளை முன்னெடுத்து வந்ததன் விளைவே அங்கு பெண்களின் பிரதிநிதித்துவம் அதிகரிக்க காரணமாகும்.
Posts
4 பின்னூட்டங்கள்:
மிகச்சரி. பெண்களும் அரசியல் என்றால் என்ன என்று முதலில் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். அப்போது தான் பிரதிநிதித்துவப்படுத்த முன்வருவார்கள். இலங்கை-இந்திய பெண்களில் பலர் தமக்கும் அரசியலுக்கும் சம்பந்தமில்லை என்று நினைக்கிறார்கள். இந்த நிலை மாறவேண்டும்.
-Kalaiyarasan
good post. In the country like sri lanka, women needs to understand the logic of representation. But the reality is that NGOs are manipulating women & their rights in the name of feminism, post modernism & so on. This is a bad sign for women rights. If we look back at the activities of these NGOs they have done nothing to women & their needs. So its time to be cautioned regarding NGOs who preach feminism in Sri Lanka.
At this point i would like to add Comrade Parvati's (She is a central committee member of the Communist Party of Nepal (Maoist). She has written many articles about women’s liberation. The most important are collected in the book “People’s War and Women’s Liberation in Nepal”) comments in an interview earlier this year.
// Never before in the history of Asia has the number of women joining the people’s war been so huge. At the same time, we must keep in mind that there is a strong left movement in Nepal. The background for this is that the position of women is very bad. More than 80% live in the countryside. Because of lack of income, the men go to find cash jobs in urban areas or in foreign countries. The women stay behind and take care of the farm and the children. The feudal system does not give the woman the right to own land. There are no openings for her. Her life is between the house and the water source. She is married away to the in-law family at an early age. Normally, she cannot visit her own family more than once a year. By the time she is 35 she is a grandmother and her life is finished. If she tries to go to the city she ends up sexually exploited. So the people’s war gave openings for women.
Politically we made this a point. During the war against the colonisers in 1816 the women fought bravely. The party used this as an example that women can fight. In 1944 there was a united woman’s effort to fight against the Rana system. The party was formed in 1948 and all the fronts were formed. Through these examples from history we showed that women have played, and must play, a central role.
Already in 1995, one year before we started the people’s war, we made a rule that there must be minimum two women in each unit. A unit had between 5 and 11 members.
In the period of the first people’s uprising in 1990 it was normal among communists that the husband worked as a full time party worker while the wife worked as a teacher and took care of the family. But we broke that rule in 1993-4.
There are many concrete reasons for the women to join the PLA. The were oppressed by the police, or the families sent the women to avoid them from getting raped by the enemy. Many women also saw PLA as a possibility for another type of life, a better life.
You should know that also before the people’s war, the left was strong in Nepal. The 8th of March has always been celebrated. There was of course a gender ground for that. The left started working with women’s liberation at an early stage. It was the women’s mass organisation that first made an independent program for women’s liberation.
The women’s fronts were very active in 1996. The attacked the men who wasted time playing cards and drinking liquor. They also attacked men that bashed women. Another example is the protests against beauty contests in the urban areas.
Right now the front is organising a wide women’s front for a federal republic. We always look for a united front in our political work.
Because of our intervention the government was forced to amend many feudal laws. Many NGO’s were also forced to do work directed at women. And the state started employing women.
In the liberated areas the women are now given the right to property. Even now, in other areas, the women have to return their parent’s property when they get married.
We have introduced the right for women to get married again when the husband is martyred, and we have introduced the right to divorce and remarry.
The women in the liberated areas are getting justice through the people’s courts. The formal state organs are expensive and take a lot of time.
We have also politicised women. We have taught them that they have to fight against the state, the police and the military. When you fight, you learn about state oppression in practice. When the enemy rapes women, it teaches them about the gender character of the state.
The party was generous to promote women's leadership fast. In connection with the reorganisation of the party in August, the central committee was downsized to 35 members, and there are now only two women in the central committee. But the reorganisation upgraded women’s representation and positions in the lower levels of the party.
Our demand is that 40 % of those employed by the state must be women.
In the autonomous regions we made sure that many members are from the local areas. We needed to develop their social skills. They were often more interested in PLA, and the possibility of a lot of mobility. And their uniform gave them a good feeling. PLA was more technical work and made it easier for them to partake. Another positive factor was the collectivity in the PLA. Collectivity is a very important part of their culture.
We also used the method of positive discrimination of dalits and women. In running of the autonomous regions we had the rule of minimum 20 % dalits and 40 % women in leading organs.
The women are more vocal now at every level. One of the reasons for the promotions is exactly that the women are more vocal. But still it is a problem at every level for women to get heard.
We have also had deviations because of our cultural heritage. One example is when a politbureau member had an extramarital relation with a central committee member. The man was given more punishment than the woman.
In two line struggle: there is a tendency to pit women against women. But there is also a tendency to treat women differently than men, something I have experienced personally. When my husband Baburam Bhattarai was taken action against in 2005, this was given a political motivation, but when I was taken action against, the reasons given were my negative influence on him.
Women should be brought into the productive force. Today they are still the ones that stay behind. The right to parental property is also a central question. And they should have access to health services. Today a lot of time is spent doing household work. A lot of infrastructural work needs to be done to reduce the time used on household work. A lot of energy is waisted because of the lack of infrastructure. There must be put much more effort into education. There are less than 10 % girl pupils in the schools.
All Nepalese Women’s Association (Revolutionary) has approximately 10 000 paying members.
relationship between class struggle and women’s liberation are very close. Women were the first to be oppressed, and will be the last to be liberated when class oppression ceases. So the test of whether class oppression still exists is if women’s oppression still exists or not.//
Sorry for a very detailed comment.
Best regards,
Vinothini Kumaran
You both are right, local NGOs in Sri Lanka are diverting Women from becoming a force in the Political & Social areana. This has to be changed.
In Tamil society specially we should not think that Women in liberation movements meand everything, even though we had women in liberation movements vilolence against women didn't step, still we see gender based differences in our society today.
Thank for the comments. keep posting.
Post a Comment
உங்கள் பின்னூட்டங்களை வரவேற்கின்றோம். அனைவரும் இந்த வலைப்பூவை வாசிப்பார்கள். எனவே நல்ல வார்த்தைப் பிரயோகங்களைப் பாவியுங்கள். அத்துடன் இடுகையின் மேற்புறத்தில் உங்கள் நட்சத்திர வாக்கையும் இட்டுவிட்டு செல்லுங்கள்.
நன்றி